Daha önce bu konuyla alakalı bir makale yazmıştım. Ne yazık ki birçok köy ve mahallede taziye ziyaretleri yaptım. Bu konuda birçok insan muzdarip idi. Bu konuyu tekrar gündeme getirmeye karar verdim. Bir cenazede en büyük görevimiz, acılı aileye destek olmak, onların yanında durmaktır. Oysa ne yazık ki yıllardır süregelen bir gelenek, artık acıyı hafifletmek yerine yükü ağırlaştırıyor: Taziye yemekleri.

Katıldığım taziyelerde bizzat gördüm; bu yemekler, ölenin yakınları için büyük bir külfete dönüşmüş durumda. Özellikle şehirlerde ve köylerde on binlerce kişinin katıldığı taziyeler, acıyı paylaşma adına çok kıymetli olsa da üç gün boyunca yüzlerce kişiye yemek çıkarmak, acılı aileye maddi ve manevi açıdan ağır bir yük yüklüyor.

Kimi aile borçlanıyor, kimi kredi çekiyor, hatta tefecilerin eline düşüyor. Acısını yaşayamadan yemek organizasyonuna koşuşturan insanlar, zaten en zor günlerinde daha da yıpranıyor. Oysa taziyenin amacı; acılı aileyi desteklemek, yükünü hafifletmek, yanında durmak olmalıdır. 

Sorunun Kaynağı

Taziye yemekleri, zamanla bir gelenekten çıkıp neredeyse zorunluluk haline geldi. İnsanlar, bunu bir “gösteriş” ya da “sosyal sorumluluk” gibi algılıyor. Bu da cenaze sahiplerini büyük bir baskı altına sokuyor.

Özellikle dar gelirli aileler, “Komşular ne der” korkusuyla imkânlarının çok üstünde harcamalara giriyor. Borçlananlar, kredi çekenler, hatta evine haciz gelme tehlikesiyle karşı karşıya kalanlar var.

Üstelik taziyeye sadece “yemek için” gelenlerin varlığı, işin ruhunu tamamen zedeliyor.

Şunu açıkça söylemek gerek: Taziyeye gitmek karın doyurmak için değil, yürek doyurmak içindir!

Çözüm: Dayanışmayı Kurumsallaştırmak

Bu meselede artık devletin, belediyelerin ve toplumun el ele vermesi gerekiyor. Bu yük, acılı bir ailenin sırtına bırakılamaz.

Üç gün boyunca öğle vakti çorba ve ekmek ikramı, belediyeler tarafından yapılabilir.

Zengin-fakir ayrımı olmaksızın, her taziyede aynı uygulama geçerli olmalı.

Böylece hem masraflar ortadan kalkar hem de taziyelerin gerçek amacı olan manevi dayanışma öne çıkar.

Belediyeler için de bu, sadece bir hizmet değil, aynı zamanda toplumsal birlik ve beraberliği güçlendiren prestijli bir adım olur.

Sonuç

Taziye yemekleri, niyet olarak güzel olsa da günümüzde birçok aileyi maddi ve manevi sıkıntıya sürüklüyor. Acıyı paylaşmaya gelenlerin, acılı aileye yeni yükler bindirmesi bu geleneğin ruhuna aykırıdır.

Artık şu gerçeği kabul etmeliyiz: Taziye yemekleri yasaklanmalı, yerine sade ve anlamlı bir ikram modeli getirilmeli. Çünkü asıl olan sofrada değil, yürekte buluşmaktır.

Acıya ortak olmak, yükü hafifletmek, yarayı sarmak varken; yükü artırmak, borç bindirmek bizim geleneğimiz olamaz, olmamalıdır.