Kadın olmak;

Hayatın tam ortasında durup yine de en çok yok sayılmaktır.

Sevgiyle dokunduğu her şeyi güzelleştirirken, kendi güzelliğinin fark edilmemesidir.

Bazen bir annenin gözyaşında saklı bir dua,

Bazen bir sevgilinin kalbindeki sığınak,

Bazen de bir kız kardeşin hiç sarsılmayan desteğidir.

Bir çocuğun gülüşüne dünyaları sığdırırken, kendi hayallerini hep ertelemektir.

Kendi yaralarını kimseye göstermeden, başkalarının acılarına merhem olmaktır.

Kadın olmak;

Hem narin bir çiçek kadar kırılgan,

Hem de en sert fırtınalara kafa tutan bir çınar kadar güçlü olmaktır.

Fedakârlıkla yoğrulmuş bir ömürde, kendi varlığını unutmaya mecbur bırakılmaktır.

Düşse bile kalkmak, eksilse bile tamamlanmak,

Gözyaşlarını içine akıtıp yine de gülümsemektir.

Yüklerin en ağırını omuzlarında taşıyıp,

"Güçlü olmalısın!" sözüyle daha da yıpratılmaktır.

Sığınılacak liman sanılıp, fırtınalara tek başına göğüs germektir.

Kadın olmak;

Bazen Hacer gibi çöllerde su aramak,

Bazen Meryem gibi iffetle sınanmak,

Bazen Hatice gibi bütün malından vazgeçmek,

Bazen Nene Hatun gibi cepheye mermi taşımak,

Bazen Filistinli anneler gibi direnişe kalemiyle ses olmak.

Bazen emperyalizme karşı zincirleri kırmak,

Bazen Anadolu’nun cefakâr kadınları gibi toprakla, emekle, alın teriyle var olmaktır.

Kadın, tarihi yeniden yazan, dünyaya yön veren ama kendi hikâyesinde figüran olmaya zorlanan bir kahramandır.

Kadın olmak;

Herkesin yükünü sırtlanırken, kendi yorgunluğunu saklamaktır.

Her seferinde unutulmak ama yine de unutmamaktır.

Hep bir şeyleri, birilerini tamamlamak ama kendisini hep eksik hissetmektir.

Bazen gözyaşlarını içine akıtarak yürümek,

Bazen bir çocuğun kahkahasında yeniden doğmaktır.

Bazen bir dua, bazen bir ağıt, bazen de zincirleri kıran sessiz bir çığlıktır.

Ama her şeyden önce,

Kadın olmak, varoluşun en güzel, en güçlü ve en vazgeçilmez halidir!