Birlik İş Adamları Platformu’nun davetine icabet etmek gerekirdi. Gerekli yolculuk işlemlerini tamamlayarak ticari taksiyle Van havalimanına geçmeyi tercih ettim. Çünkü uçuş saatine yetişmeyebilirdim. 2 saat sonra İstanbul Sabiha Gökçen limanına ulaştım.

Valizimin bir bölümünde Van ilimize ait lavaş ekmeği, otlu peyniri, ilimizin kahvaltı sofralarında eksik olmayan tahinli, peynirli, cevizli, burtuğalı çörekleri bir kaç kilo da uçkun vardı. Dostlarıma eli boş gidilmezdi ki, diyerek birkaç parça hediyelik aldım. Haliyle valiz ağırdı. Tekerleklide olsa taşımak benim gibi Halluks Valgus ameliyatı geçiren her iki ayak parmaklarında platin olan biri için taşımak güç ve eziyetti. Valizimi sürükleye sürükleye çıkış kapısına doğru ilerledim. Hemen dışarda sarı renkli sevimli ticari taksitlere doğru yöneldim. Valizimin ağır olduğunu anlayan taksi şoförü koşarak "Buyur annem." diye seslendi. Valizimi taksinin bagajına yerleştirdi verdiğim adrese beni selametle bıraktı. Tabii taksi şoförü şivemden doğulu olduğumu anlamış ki dayanamayarak "Ablam, annem Van’dan mı geliyorsun?” diyerek bana ilk sorusunu yöneltti. “Elhamdülillah Van’dan… Vanlıyım kardeşim." dedim. Seyahat boyunca Van'da 1999'da yaptığı askerlik anılarını Van halkının misafirperverliğini, tandır ekmeğini, hâlâ tadı damağında kalan mende, siyabu, dağ kekikli naneli kuzu etli zengin ve acayip lezzetli keledoş yemeğini helise ve ayran aşı çorbasını överek anlattı. O anlattıkça ben gurur duydum. Van’a bir kez daha âşık oldum. "Ahhh canım Van, vatanım Van, cennetim Van diye yüreğimden mırıldandım." Van Gölünde gerçekten canavar olup olmadığını sordu. Cevap verecektim ki verilen adrese geldiğimi fark ettim. Kısa bir cevapla " Taşını, toprağını yemeğini suyunu havasını misafirperver insanını onca övgü ile söz ettin. Bu özel ve güzel olan Van’da sence canavar olur mu kardeşim." dedim. "Olmaz ablam, olmaz." demesinin ardından adrese yöneldim. Yerleştim…

Neslihan arkadaşımla çay kahve derken uyumuşum. Yorgunluğun etkisiyle sabah geç uyandım. Hemen en yakın taksiciyi aradım. Toplantıya geç kalmıştım. İstanbul Tuzla’dan Kartal’a geçmem gerektiğini söyleyince taksi şoförü, merak etme abla, dedi. Taksiye bindim. Toplantıya yetiştim. Toplantı sonrası hızlı trenle Ankara’ya gitmem gerekiyordu. Arkadaşlardan biri atla taksiye 15-20 dakika sonra hızlı tren garına varırsın demesi üzerine tekrar taksiye bindim. Hızlı trene yetiştim. Bir kaç saat sonra vardım başkent Ankara’ya. Hızlı tren garından gözlerime sarı siyah renkli üzerinde ticari taksi yazılı araçlar ilişti. "Kızılay’a gideceğim." dedim.

Taksici "Abla boşuna fazla ücret verme az ilerde servis geçiyor. Bekle gelir." dedi. Evet, servise bindim. Otele yerleştim. Yorgun bedenimle düşünmeye başladım. Toplantıya yetişmek için taksi, acil hasta için taksi, uçağa binmek için taksi, düğün ve nisan töreni için taksi, yolda kaza yapanlara yardımcı olabilmek için taksi, cenaze töreni için taksi, otogara gitmek için taksi, gecenin herhangi bir saatinde ihtiyaç halinde taksi, söz verip sözünde durmak için taksi, dakik bir insan olabilmek için taksi, kadın doğum için taksi.. Taksiler hayatımızın merkezi olmuş. Her adımda taksi hızlı ve güvenilir seyahat için taksi. Oysa günlük hayatımızda hiç eksik olmayan taksicilerin pandemi sürecinde zor anlar yaşadığını kovid hastalarını bir ambulans gibi nasıl taşıdıklarını düşünmüyoruz. Bir de çoğu Covid-19 yasaklarından dolayı çalışamamış, çalışmadığı gibi birde esnaflara verilen hibelerden de faydalanmamıştır. En zor anlarımızda Hızır misali bizlere yetişen taksici kardeşlerime selam olsun. Sizlerin hakkı ödenmez. Görevini kötüye kullananları da Rabbim hidayet etsin.