Değerli okuyucularımız küresel pandemiyle aslında dünyanın o kadar büyük olmadığını, her ne kadar ayrı hayatlar yaşanıyorsa da musibetlerin, yokluğun, acının, çaresizlik ve işsizliğin, sosyal hayatımızdaki yansımalarını hep birlikte yaşadık halende yaşamaya devam etmekteyiz.

     Yoksulluğun dünyada ve ülkemizde yarattığı sonuçlar her ne kadar görülmüyor ve kale alınmıyorsa da, malesef istatistik rakamların verilerine bakarak ne kadar vahim bir tablo ortaya çıkardığını görebiliriz. Dünyada her gün 25 bin insan açlıktan ölmektedir. Bunu yıl bazına vurduğumuz zaman muazzam bir rakam ortaya çıkmaktadır.Günümüzde yaşadığımız pandeminin dünya nüfusuna vermiş olduğu ölüm rakamı 500 bini geçmesine rağmen açlıktan ölen insanlarımıza sayıca mukayese edilemeyecek bir düzeyde kalmaktadır.

      Peki neden yıllarca dünya ülkeleri ve insanlar bu açlıktan ölen insanları bir küresel vahim bir statüye koymadı. Çözüm için bu gün yaşadığımız pandemiye göstermiş olduğu hassasiyeti neden açlıktan ölen insanlara gösterilmedi.

      Gel gör ki yıllarca yaşanan insanlar arasındaki sosyal sınıf adaletsizliği günümüze hiç beklenmedik bir zamanda hayatlarımıza girenbir salgınla, bu ayrımcılığı sona erdirdi. Paranın, zenginliğin, şan ve şöhretin hiç bir işe yaramamadığını, sosyal ayrım gütmeden herkesin aynı gemide olduğu gerçeğini dünyaya ve insanlara gösterdi.

      Peki bir ders ve sınav mahiyetindeki bu musibet bize neyi öğretti?.

Sağlımızın önemini kavradık. Doğanın kıymetini anladık. Herkesin eşitlendiğini gördük. Makam,mevki ve maddiyatın her şeye çare olmadığını gördük. Sağlık çalışanlarımızın değerini anladık.

Yaşamımızı sorgulayabileceğimiz bir dönem yaşıyoruz. Umarım bu süreç bittiği zaman vicdanlarımızı karantinada bırakmayıp, yaşadıklarımızdan ders almayı unutmamalıyız.